Zobacz:

Niebieskie migdały
Niebieska sukienka
 

Opowiadania - Niebieskie migdały

*
Zaczęła zwierzać się przyjaciółce. Słowa wypływały z niej jak lawina. Ewidentnie chciała się wygadać, musiała się wygadać. Komukolwiek, ważne, żeby ktoś chciał jej posłuchać. Rozmawiałam z Grześkiem i jemu też opowiadałam o nim, rozmawiając czułam, że to się nie skończy dobrze, czułam, że coś się święci, kiedy wypowiadałam wszystkie słowa. Dobrze nie było od dawna, a ja nie umiałam zakończyć tej znajomości. Nie miałam serca, bo za bardzo mi na nim zależało. Tym bardziej, że chyba się w nim zakochałam. Ale przecież to i tak nie miało żadnego znaczenia! Nigdy nie miało! I nigdy o tym się nie dowiedział. I chyba dla mnie całe szczęście. – Rozpłakała się nagle wiedząc, że płacz wcale jej nie pomoże. Łagodny dotyk dłoni jej przyjaciółki przyniósł na chwilę ukojenie. A potem dalej zaczęła mówić, uspokoiwszy się nieco. – Wiesz, kiedyś myślałam, że to do czegoś zmierza, że wciąż idziemy do przodu, ale stanęliśmy w pewnym momencie w miejscu, zaczęło się psuć. Coraz rzadziej ze sobą rozmawialiśmy, coraz rzadziej wysyłaliśmy do siebie listy. A przecież tak mi zależało, ale może właśnie dlatego, że mi tak na nim zależało wszystko się popsuło? A może już nie umiałam sobą go zainteresować? A może dlatego, że poznał mnie prawie na wylot i nie było już, czego odkrywać? – Rozpłakała się znów, jakby chciała przywołać wszystkie swoje wspomnienia. – Przecież jest częścią mojego nieistniejącego świata! Do którego tylko on miał wstęp, nikt inny. Wiem, że czasem takie zabiegi są nieskuteczne i chyba właśnie się to spełniło... – Wyciągnęła chusteczkę z torebki, wycierając rozpaczliwie rozmazany po twarzy makijaż. – Przecież to nie jest już istotne, nic już bez niego nie ma sensu i swojego znaczenia. Wiesz, że napisałam o naszym spotkaniu? Mam je tu gdzieś to wszystko spisane, chcesz posłuchać? – Wyciągnęła z torebki plik zapisanych kartek. – Zakończenie napisałam na samym początku, teraz wiem, że nie powinnam była tego robić. Chyba je sobie wykrakałam. Wykrakałam nasze zakończenie. Zakończenie tej znajomości. Najbardziej nienawidzę w sobie, wiesz, czego? Tego właśnie, że potrafię tak pięknie wszystko schrzanić!
 
**
- No, już dojechałam. Zejdź na dół. – Zadzwoniła do niego, zaparkowawszy samochód niedaleko jego bloku. Wysiadła z samochodu, zakładając płaszcz. Czekała. Niecierpliwie czekała. Zauważyła go wychodzącego z klatki. Uśmiechnęła się. To on! Czuła jak z każdym jego krokiem zaczynają drżeć jej ręce schowane w kieszeniach płaszcza. Szedł powoli, z zarzuconym plecakiem na ramię, przypatrywał się jej nie wiedząc, czy ta kobieta, stojąca przy samochodzie, w ciemnozielonym krótkim płaszczyku, to właśnie ta, z którą miał się spotkać i spędzić weekend w górach. Nie pasowała do wizerunku, jaki stworzył w swojej wyobraźni, pomimo wcześniej przysłanych przez nią zdjęć. Ale kiedy ruszyła w jego stronę wiedział już, że to właśnie ona. Z szerokim uśmiechem na twarzy podeszła do niego, spotkali się w połowie drogi. Czuł jak bardzo zaczyna bić mu serce.
- Witaj. Cieszę się, że nareszcie możemy spotkać się na żywo. – Szeroki, serdeczny uśmiech nie schodził z jej twarzy.
- Cześć. – uśmiechnął się krzywo. - Nie sądziłem, że tak szybko przyjedziesz… Ale jak widzisz jestem spakowany i przygotowany na ten wyjazd. – wyciągnął do niej swoją dłoń na przywitanie, zignorowała ją. Przez chwilę poczuli niezręczność sytuacji.
- Nie uściskasz mnie? – Zapytała jednak z rozbrajającym śmiechem i podeszła do niego jeszcze bliżej. Uścisnęli się serdecznie, tak jakby nie było to ich pierwsze spotkanie.
- Chodź, wpakujemy do samochodu twój plecak i pojedziemy. – Czuła, że przygląda się jej spod oka.
- Piętnaście sekund wystarczy mężczyźnie, by ocenić kobietę. Jak wypadłam? – Spytała się z przekorą w głosie, zauważywszy jego wzrok
- No cóż. Jakby ci to powiedzieć, w moim wieku to ty nie jesteś, ale aż taka stara to też nie.– Roześmiała się, ubawiona jego złośliwością, znając ją przecież na wylot. Otworzyła bagażnik i pozwoliła mu wrzucić do niego plecak. Po raz kolejny spotkali się wzrokiem, onieśmieleni nagle swoją rzeczywistą obecnością.
- To jest ta twoja bryka, o której tyle mi opowiadałaś? – Zapytał się jej patrząc na samochód, czując, że musi powiedzieć cokolwiek.
- Tak, to jest to właśnie moje wypieszczone autko. – Uśmiechnęła się czule do swojego małego samochodziku. – To co, gotowy jesteś? Możemy jechać? – Zmieniła temat. Przez chwilę przypatrywał się jej samochodowi, jakby nigdy wcześniej nie widział takich na ulicy. - Tak, wsiadajmy. – Powiedział po chwili i uśmiechnął się do niej.
Wsiedli, wciąż czując lekkie skrępowanie zaistniałą sytuacją. Mimo wszystko oboje nie byli przygotowani na takie wrażenia, pomimo wcześniej prowadzonych rozmów na temat spotkania. Lekko drżącą ręką odpaliła samochód.
- Nie wiem jak ty, ale ja jestem zdenerwowana. – Przyznała się nagle zakłopotana, jakby chcąc się wytłumaczyć. – I nie wiem, co mam powiedzieć. A przecież jakby nie było znamy się już tyle czasu… – uśmiechnęła się do niego niepewnie. – Naczytałam się przed wyjazdem głupot o pierwszych spotkaniach w realu i chyba dlatego nasze spotkanie trochę wytrąciło mnie z równowagi. I zaczęłam nagle intensywnie się zastanawiać, o czym będziemy rozmawiać. A przecież wcale nie musimy tego robić, bo chodzi o to, by spędzić ze sobą trochę czasu, i przecież jakiś temat zawsze się pojawi, prawda? – wyrzuciła z siebie wszystkie słowa z prędkością karabinu, skupiając uwagę na drogę, którą wyjeżdżali z jego miasta. Czuła przy tym, że wciąż jest przez niego obserwowana i coraz bardziej ją to niepokoiło. Niezręczność ustępowała miejsca ciekawości.
- Dlaczego tak się przyglądasz? – Odważyła się zapytać.
- Bo rzeczywistość może być zaskakująca i próbuję w tej chwili zweryfikować wszystkie swoje wyobrażenia na twój temat.
- Ale chyba nie jesteś rozczarowany? Bo to byłaby tragedia! – Roześmiała się głośno.
- Rozczarowany? Nie, chyba nie, ale zapewne i tak chwilę potrwa zanim rzeczywisty obraz przeważy nad wyobraźnią. Człowiek zawsze sobie wyobraża różne rzeczy na temat osoby, której nigdy wcześniej nie widział. – Zastanowił się przez chwilę szukając odpowiednich słów. – A ty, pewnie też masz w sobie jakieś wyobrażenia na mój temat? – Zapytał się, spoglądając na nią z ukosa.
- No niby są, ale one dla mnie nie są najważniejsze. Dla mnie najważniejsze jest to, co człowiek ma tu, w głowie – wskazała palcem na swoją kształtną głowę - Choć nie ukrywam, że przecież wygląd zewnętrzny też jest ważny. Ale to kwestia tego, czego oczekujemy od drugiej osoby i kim ma być dla nas samych. Rozumiesz, co mam na myśli? – Odpowiadała, sprawnie kierując samochodem.
- Nie odpowiedziałaś na moje pytanie. – Roześmiał się nagle. – Zawsze to robisz, nigdy nie odpowiadasz mi wprost. Mam jednak nadzieję, że podczas tego wyjazdu nauczę cię tego – uśmiechnął się do niej.
- Nie wiem, czy będziesz w stanie zmienić moje przyzwyczajenia w ciągu zaledwie kilkunastu godzin. – Odpowiedziała mu śmiechem.
Zakłopotanie i niezręczność nagle zniknęły, znów było tak, jak podczas ich wszystkich rozmów. Czuła, że ta podróż będzie wyjątkowa, nie tylko ze względu na miejsce przeznaczenia, ale także na osobę. Stał się jej bardzo bliski odkąd zaczęli ze sobą rozmawiać, te kilkanaście wspólnie spędzonych miesięcy zaowocowało przyjaźnią.
A ostatnio podjęta decyzja, by wspólnie wyruszyć w góry i spotkać się w rzeczywistości miała wzmocnić lub zweryfikować ich znajomość.
Oboje zdawali sobie sprawę, że wcale może im się nie udać, że rozstaną się z decyzją,
że nigdy więcej się nie spotkają, ale przecież wcale nie musiało tak być.
- Powiedz mi, do kogo my w końcu jedziemy, bo tego też się od ciebie jeszcze nie dowiedziałem? – Zapytał się nagle.
- Ha! To są dawni moi dobrzy znajomi, jeszcze ze studiów. Wiesz, że to było na naszym roku pierwsze małżeństwo? Po studiach wyjechali w góry i tam zbudowali dom, który potem przerobili w pensjonat. A że od nich do Zakopanego nie jest daleko, więc stwierdziłam, że to będzie najlepsze miejsce na naszą bazę noclegową. Przy okazji nagadam się z nimi za wszystkie czasy, jeśli znajdziemy chwilę, by w ogóle ze sobą pogadać.
- A oni w ogóle wiedzą, że przyjeżdżasz? I to właściwie nie sama? – Zaniepokoił się.
- Oczywiście, że wiedzą. Utrzymujemy ze sobą stały kontakt, jakieś dwa czy trzy lata temu, co prawda, byłam u nich po raz ostatni, ale dzwonimy do siebie często. Tak więc nie masz, o co się martwić. – Zapewniła go.
- Ale czy o mnie coś wiedzą? Mówiłaś im coś o mnie?– Nie dawał za wygraną.
Chwilę się zastanowiła, nie wiedząc, co mu powiedzieć. Tak, jakby chciała ukryć przed nim prawdę.
- Wiedzą. Oczywiście, że im o tobie opowiadałam. Ale nie martw się, same dobre rzeczy. – Roześmiała się serdecznie, spoglądając na niego. Chłopak naburmuszył się, pokazując, że nie jest z tego zadowolony. - No chyba ciebie to nie martwi? – Teraz zaniepokoiła się ona.
- Nie bardzo lubię, kiedy ktoś o mnie opowiada rzeczy, o których nie mam pojęcia.
- A co, ważne jest dla ciebie, co kto o tobie pomyśli? – Zaniepokoiła się już na poważnie i z niepokojem na niego spojrzała.
- Nie, to akurat nie jest dla mnie ważne, ale nie lubię jak się o mnie rozmawia za moimi plecami. Lubię mieć wszystko pod kontrolą. Ale jeśli mówiłaś o mnie w samych superlatywach, to w porządku. Nic już więcej nie mówię. – Rozchmurzył się.
Zapadła nagle między nimi cisza, jakby skupili się na własnych myślach.
Powoli dojeżdżali do miejscowości, w której mieli się zatrzymać. I oboje czuli się coraz bardziej niepewnie.
 
*
- Wyobrażasz sobie, że kiedyś myślałam, że naprawdę tak się stanie? – Przerwała nagle czytanie opowiadania. Matylda spojrzała na nią, chcąc ją jakoś pocieszyć. – Wyobrażałam sobie tysiące scenariuszy takiego spotkania i tysiące miejsc na nie, każde było nie takie, jakie powinno być, ale wciąż przynoszące nadzieję, uśmiech, marzenia. Ba! Fantazje nawet na ten temat. One chyba najskuteczniej powodowały, że pojawiał się na mojej twarzy rozczulający, aż do bólu, uśmiech. – przez chwilę myślała nad swoimi wspomnieniami. – A teraz, gdzie to wszystko jest? Tylko na papierze! – krzyknęła nagle, jakby chciała cały swój ból wyrzucić z głowy i znów się rozpłakała …
 
 
 
 
**
Zajechali na posesję trąbiąc głośno klaksonem, informując tym samym o swoim przyjeździe. Anna wybiegła przed dom i z radością podeszła do samochodu, z którego wyszła drobniutka kobieta i młody chłopak.
- Nie wierzę! Już jesteś!! Mówiąc szczerze spodziewaliśmy się ciebie trochę później! – Anna objęła silnym ramieniem drobną postać swojej dawno niewidzianej przyjaciółki. – Ale strasznie się cieszę, że zdecydowałaś się do nas przyjechać! – nie pozwalała dojść do słowa, strzelając nimi jak z karabinu maszynowego, zupełnie podobnie jak jej przyjaciółka. – A to jest, jak się domyślam, twój przyjaciel, o którym tyle mi opowiadałaś? – Swoje spojrzenie i uścisk silnych ramion skierowała na onieśmielonego chłopaka. Ale bez przeszkód pozwolił się uściskać, dzisiejszego dnia po raz drugi, co dla niego stanowiło ogromny przełom w swoich przekonaniach. Nie należał do osób, które przepadają za taką formą powitań. Jemu wystarczyłby tylko uścisk ręki, tak po męsku, a nie takie babskie przytulanie. Miał jednak się przekonać, że to wcale nie jest takie złe i całkiem naturalne u niektórych osób, a zwłaszcza dla niej. To było jego pierwsze odczucie związane z nią. Nie spotkał się jeszcze, bowiem z nikim, kto by w tak naturalny sposób reagował na nowe osoby. A przede wszystkim tak spontanicznie się z nimi witał. Wywołało w nim to ogromne zaskoczenie. Nie był przyzwyczajony do tego.
- Chodźcie, pokażę wam wasze pokoje, przynajmniej zdążycie się przed obiadem rozgościć. Zaprowadziła ich do dużego, piętrowego w drewnie zbudowanego domu. Obie w tym czasie na szybko streszczały sobie ostatnie wydarzenia, śmiejąc się przy tej okazji i ciesząc się ze swojego spotkania.
- To jest twój pokój, mam nadzieję, że będzie ci w nim wygodnie. – Anna wskazała chłopakowi mały, ale przytulnie urządzone pomieszczenie. - W kominku możesz oczywiście napalić, jeśli będziesz miał na to ochotę, łazienkę masz o tu… – Anna pokazawszy wszystko zagarnęła ramieniem swoją przyjaciółkę – A ty chodź ze mną,
bo mam dla ciebie coś specjalnego. – i obie wyszły z pokoju, zostawiając chłopaka,
a same skierowały się na inne piętro. A kiedy Anna otworzyła drzwi, przed jej oczami ukazał się bardzo znajomy pokój z widokiem na góry.
- Skąd wiedziałaś, że bardzo chciałam mieć ten pokój? – Zapytała Annę z nieukrywanym zachwytem. Przyjaciółka roześmiała się.
- Jak to, ja bym nie wiedziała, który pokój tobie dać? Przecież zawsze się w nim zatrzymywałaś, to teraz miałabym dać ci inny? – Wykrzyknęła i nagle obie uścisnęły się mocno.
- Dziękuje ci bardzo, nawet nie wiesz, ile to dla mnie znaczy. Ale mam do ciebie pytanie…- zawiesiła głos i z niepokojem popatrzyła się na Annę.
- No mów, nie krępuj się – uśmiechnęła się do niej.
- Czemu jemu dałaś pokój piętro niżej? - z nieśmiałością spojrzała na przewyższającą ją wzrostem kobietę. Anna przez chwilę zadumała się.
- A czy to ma dla ciebie jakieś znaczenie? – Zapytała się jej.
- Właściwie nie. Ale daleko będzie nam do siebie… – odpowiedziała cicho.
- Czy wy…- nie zdążyła dokończyć.
- Nie, ale mogą się zdarzyć nocne pogaduchy do poduchy. Jakieś winko wypić…Potem ciężko będzie trafić do swojego pokoju… – roześmiała się nagle – Jestem nienormalna, co? – Anna zawtórowała śmiechem i pokiwała głową.
- Wiesz, co ci powiem, na tym piętrze nie ma więcej jedynek!! – Znów objęła przyjaciółkę ramieniem śmiejąc się do rozpuku z udanego żartu. – Ale dla chcącego nic trudnego, pamiętaj. – Mrugnęła do niej. – A teraz zostawiam cię samą, rozpakuj się, odpocznij, a potem idź po swojego przyjaciela i przyjdźcie na obiad. Chyba jeszcze pamiętasz, gdzie jest u nas jadalnia? – Uśmiechnęły się do siebie i kiwnąwszy głową Anna wyszła z pokoju, cicho zamykając drzwi. Podeszła do okna, otworzyła je i przez chwilę wpatrywała się w widoczne góry. Odetchnęła radośnie i zaczęła się rozpakowywać. Te kilka godzin jazdy samochodem dało się we znaki i przez chwilę czuła się zmęczona. Ale tak, jak to poczucie przyszło, tak i szybko odeszło, kiedy pomyślała sobie o jutrzejszym dniu i wędrówce, jaka ich czekała. Góry. Wiedziała,
że to jest dobry pomysł. Uśmiechnęła się do siebie i swoich myśli.
 
**
- Daj rękę, będzie łatwiej ci przejść. – wyciągnął swoją dłoń w jej stronę. Wędrówka
w stronę Koziej Przełęczy nie była wymagająca, ale w niektórych miejscach trzeba było bardzo uważać. Do Koziej Przełęczy trasa nie była trudna, gorzej już na samym szlaku. Szli blisko siebie, nie chcąc, by coś im się stało. Trzeba było uważać, szlak był wąski i śliski, i łatwo było poślizgnąć się na śliskiej półce skalnej, opadającej w dół. Udało im się jednak to przejść i dalej już ruszyli szlakiem do Kozich Czub. Na wierzchołku zrobili sobie chwilę przerwy, by popatrzeć na widok Świnicy i Kościelca. Przez chwilę nic nie mówili, upajając się rozciągającym się widokiem. Pogoda była wyśmienita, ale tak naprawdę
w każdej chwili mogła się zmienić, jak to w górach. Byli jednak i na to przygotowani.
- Wiesz, za to właśnie kocham góry, bo kiedy jesteś na szczycie twoje spojrzenie na świat bardzo się zmienia. Człowiek czuje wtedy, że żyje. Nie masz tak?- Popatrzyła nie niego. Przez chwilę zastanawiał się nad odpowiedzią.
- W takich momentach mnie zawsze chce się śpiewać, a właściwie wykrzyczeć całą moją radość, tęsknotę i wiele innych uczuć. To jest takie dziwne i nie potrafię tego wytłumaczyć. W mojej duszy coś gra, coś takiego właśnie, że chciałbym te góry objąć całym sobą. Tutaj właśnie chciałoby się usiąść i napisać największe i najpiękniejsze wiersze, takie jak u Tetmajera. Kiedyś, mam nadzieję, uda mi się pochwycić ten klimat
i napisać o tym… – zamyślił się nad swoimi słowami.
- Jest taki wiersz Tetmajera… „ Ponad doliną się rozwiesza srebrzystoturkusowa cisza nieba w słonecznych skrach. Patrzę ze szczytu w dół: pode mną przepaść rozwarła paszczę ciemną, patrzę w dolinę, w dal…
- …I jakoś dziwna mię pochwyca bez brzegu i bez dna tęsknota, niewysłowiony żal…”- dokończył za nią cicho. Objęła go nagle ramieniem.
- Nie można się smucić, kiedy tu jest tak pięknie. Trzeba się cieszyć z każdej przeżytej chwili, wiesz? – Uśmiechnęła się do niego, dotykając delikatnie jego policzka wierzchem dłoni. Nie zareagował na taką pieszczotę, ale ona wyczuła, że nie podoba mu się to i wzięła rękę speszona.
- Ale właśnie ta tęsknota za czymś… – mówił dalej, nie pokazując ani jednym drgnieniem twarzy jak wielkie na nim to wywarło wrażenie -…nawet nie umiem określić za czym konkretnie – kontynuował - jest tak bardzo przytłaczająca wobec wielkości tych gór. Czuję się taki malutki, czuję się niczym i nikim. A jednocześnie chciałbym móc czymś się wyróżnić w tym świecie szarych ludzi. – Popatrzył na niebo. Przez chwilę milczał, by znów mówić. - To jest taki paradoks. Być kimś a jednocześnie nikim. Chciałbym móc wtopić się w tę przyrodę, być jej częścią, żyć tak, żeby nie być ograniczonym żadnymi barierami. I wiem, jestem przekonany, że kiedyś do tego dojdę. – Wyzywająco popatrzył na nią. Uśmiechnęła się lekko zakłopotana. Wszystkie ich rozmowy zawsze doprowadzały do tego, że ona w końcu i tak nie wiedziała, co powiedzieć. Cisnęły się jej do ust same banały, ale on takich przecież nie potrzebował.
- Wymagasz od życia zbyt wiele. Naucz się cieszyć tym, co masz i ulepszaj siebie. – Powiedziała jednak.
- Ba! Żeby to było takie proste. To są moje takie niebieskie migdały. Każdy przecież jakieś ma. Nawet ty. – Chwilę się zastanowiał - Chcę ulepszać siebie, pracować nad sobą, ale wcale to nie jest takie łatwe. – zaczął - A przecież i tak wiele już się zmieniło
we mnie. Ty tego nie widzisz, bo przecież tak naprawdę nie znasz mnie od tej strony. Nie wiesz, jakim człowiekiem byłem kiedyś. Dzisiaj wszystko wygląda inaczej, jestem inny i inaczej już myślę. Zupełnie odmiennie podchodzę do wielu spraw, niż kiedyś.
Tak, zmieniłem się, ale wciąż to nie jest to, co chciałbym osiągnąć. – Popatrzył na nią spokojnym już wzrokiem, siadając na omszałym głazie.
- A co chcesz osiągnąć? – Zapytała go zaciekawiona, przysiadając obok niego.
- Chciałbym móc umrzeć, ale nie tak fizycznie. Psychicznie. Zapomnieć o wszystkim, czego mnie nauczono, odrzucić to, co mi wpojono, chciałbym móc narodzić się z czystym umysłem i samemu dokonywać wyborów. Nie być dziedzicznie ani społecznie obciążonym. Marzy mi się wieczny spokój, taki gdzie nic i nikt nie będzie w stanie go zmącić. Taka jest właśnie przyroda, tutaj w górach czasem odczuwam to współistnienie, współgranie wszystkiego ze sobą. Wszystko ma tutaj swoje miejsce.
To takie odwieczne prawo natury i ja chciałbym móc być jej częścią. – Zamyślił się.
- Myślisz, że znajdziesz tę swoją nirwanę? Bo tak to odbieram. Coś idealnego, coś, co nie istnieje zapewne? Tę specyficzną arkadię? – zapytała.
- To jest właśnie to – odpowiedział – trzeba próbować zrealizować swoje ideały, które czasem zderzają się z rzeczywistością, ale w tym właśnie widzę swój cel. Dążyć do tego sensu życia, życia, które staje się specyficznym sacrum bycia człowiekiem.
- A czym według ciebie jest to bycie człowiekiem? Na czym to polega? – Zapytała go zaciekawiona.
- Bycie człowiekiem? – Zastanowił się przez chwilę, podnosząc z ziemi kamyczki i rzucając nimi przed siebie. – Widzisz tę wędrującą mrówkę? – Wskazał jej palcem przechodzącego obok jego buta robaka. - Idzie sobie bidulka z listkiem na plecach, dźwiga swój ciężar nieustannie i wciąż gna do przodu, nieważne są dla niej przeszkody, ma jeden cel, który musi zrealizować. W mrowisku nikt jej nie przywita z otwartymi rękami, bo jest częścią swego świata. Naturalną częścią. A potem znów pójdzie tą samą drogą w poszukiwaniu kolejnej zdobyczy. Nie różnimy się od siebie. Ona po prostu jest i odejdzie wtedy, kiedy i na nią przyjdzie kolej. I pewnie jest tego świadoma. Tak jest i ze mną, i z moim byciem człowiekiem. Moje człowieczeństwo polega właśnie na tym, by być świadomym swego życia i do tego wciąż dążę. – zamyślił się znów. - A jakie są twoje niebieskie migdały? – Zapytał nagle. Tym razem ona się zamyśliła nad odpowiedzią, popatrzyła na góry, które od wieków tu stały, nie zmieniając się prawie wcale.
- Moje niebieskie migdały… to jest zwykłe bycie, bez zakładanych masek na twarz, bez hipokryzji, czy sztucznie przyklejonych uśmiechów. Bycie sobą w stu procentach, bez udawania, sztuczności i bez fałszu w jakimkolwiek sensie. A przede wszystkim, i to chyba jest najważniejsze, by nie udawać emocji. Takie są moje niebieskie migdały, banalne a jednocześnie dla mnie stanowią jakiś sens. Coś dla mnie bardzo ważnego. – poparzył na nią z ciekawością.
- Właściwie mówimy o tym samym, tylko, ja to ująłem w inny sposób, wiesz? – Roześmiał się. – Chodźmy dalej, przyjaciółko, bo jeszcze została nam długa droga. – Uśmiechnął się do niej i wziął ją nagle za rękę, zdziwiony jednocześnie tym naturalnym odruchem.
Przeszli przez Kozi Wierch, idąc na Zadni Granat i Pośredni Granat. Z wierzchołka Zachodniego Granatu ukazały im się kolejne piękne widoki, którymi nie sposób było się nie zachwycać. Trzy doliny, Gąsienicowa, Pańszczyca i Pięciu Stawów rozpościerały się w dole. Na koniec Przełęczą między Kopami i szlakiem przez Boczań doszli z powrotem do Kuźnic. Ich wędrówka na dzisiaj została zakończona. Samochodem wrócili do pensjonatu.
 
**
- A teraz wezmę gorący prysznic i siądę przy rozpalonym kominku z kieliszkiem wina w ręku – powiedziała głośno do siedzących przy stole. – Dziękuję bardzo za przepyszną kolację. Pójdę już do siebie. Jestem zmęczona dzisiejszą wędrówką, nóg nie czuję! – Roześmiała się.
- Nieprzyzwyczajona jesteś do takiego wysiłku – Anna popatrzyła na nią pobłażliwie. – No cóż, wy, tam w mieście, nie wiecie wcale, co jest dla was dobre, a potem, kiedy tu przyjeżdżacie to umieracie ze zmęczenia! – roześmiała się.
- No tak, kilkanaście godzin za biurkiem a potem samochód, to robi swoje. Spacery jedynie od święta, a i tego czasem się nie chce nawet robić, to się nie ma, co dziwić, że wymiękam po takiej wędrówce. Nie to, co ty – skierowała się do niego – zaprawiony w bojach, nie jeden już szlak przeszedłeś i zobaczcie, zero zmęczenia na twarzy. – Uśmiechnęła się do siedzącego obok przyjaciela. A on tylko spojrzał na nią swym złośliwym wzrokiem.
- Zgadzam się z Anną – powiedział – Jesteś do niczego, nie nadajesz się na takie długie trasy. Co trudniejsze podejście czy zejście musiałem asekurować, co spowalniało naszą wędrówkę. – powiedział złośliwie, ale z uśmiechem na twarzy, zjadając ostatnią kanapkę. Roześmiała się i szturchnęła go w bok.
- To ja ciebie musiałam asekurować, bo ślizgałeś się na kamieniach w tych swoich przepięknych bucikach, które już do niczego się nie nadają! – śmiała się z tych przekomarzań. – I gdyby nie łańcuchy to pewnie wylądowałbyś na samym dole przepaści! –już z uśmiechem tylko dokończyła. – Ech, dobra, idę na górę. – Wstała od stołu i poszła do swojego pokoju. Chwilę siedział przy stole z Anną, zastanawiając się, co zrobić.
- To i ja też pójdę wziąć prysznic. Jutro wracamy do domu. Trochę szkoda, że to tak krótko. Chciałbym móc jeszcze sobie połazić po górach. – Zamyślił się.
- Przecież zawsze możesz tu przyjechać, przyjaciele przyjaciół są również naszymi przyjaciółmi. Nasz dom jest zawsze do twojej dyspozycji. – Anna ciepło uśmiechnęła się do niego.
- Dzięki, pewnie kiedyś jeszcze z tego skorzystam. A teraz pozwolisz, że wycofam się do siebie? – Odpowiedział jej uśmiechem. Poszedł do swojego pokoju, wziąć ciepłą kąpiel. A potem pomyślał, że nie bardzo chce być sam przez cały wieczór. Cicho zapukał do jej pokoju i wszedł. Siedziała już w fotelu opatulona ciepłym szlafrokiem, z wyciągniętymi nogami w stronę kominka, dającego przyjemne żółte i ciepłe światło. Na stopach miała grube skarpety, jakby bała się, że ciepły kominek to jednak za mało.
- Chodź, siadaj.- Powiedziała do niego, wyciągając w jego stronę drugi kieliszek wina. – Wiedziałam, że przyjdziesz. – Uśmiechnęła się do niego. Zakłopotany całą sytuacją usiadł wygodnie w drugim fotelu. Patrzył przez chwilę na ciepłe światło kominka, przysłuchując się trzaskającym polanom. Nie wiedział, co powiedzieć. Pojawiło się nagle między nimi zakłopotanie. Sączył swoje wino z przyjemnością.
- Jest bardzo delikatne. – zaczął rozmowę.
- To moje ulubione, kalifornijskie chardonnay. – Odpowiedziała. – Ma w sobie nutkę owocową, którą bardzo lubię. – Dokończyła, patrząc na lekko żółty kolor wina.
- Nie znam się na winach, przecież wiesz…- cicho odpowiedział.
- A na czym się znasz? – zapytała z przekorą w głosie.
- Czy ty mnie uwodzisz? – Nagle zapytał się, patrząc jej prosto w oczy. Zarumieniła się jak nastolatka, choć przestała nią być już dawno temu. Nie wiedziała, co mu odpowiedzieć na tak bezpośrednio zadane pytanie.
- Nie odpowiedziałeś mi. – powróciła do swojego pytania.
- Nie zmieniaj tematu – odpowiedział. Popatrzyli się na siebie i oboje nagle się roześmiali. - Wracamy do punktu wyjścia, czyli unikanie odpowiedzi, co? –powiedział złośliwie.
- I vice versa, mój drogi! – Nie była od niego gorsza.
- Musimy dojść do jakiegoś kompromisu, bo takim sposobem, to my nigdy się nie dogadamy – powiedziała z lekkim uśmiechem na twarzy.
- No to, kto pierwszy zaczyna? Ja czy ty? – zaproponował.
- Ty zaczynasz – odpowiedziała cicho. Zapatrzył się przez chwilę na płonący w kominku ogień. - W czym jesteś dobry? – Szeptem wypowiedziała ostatnie słowa…
 
*
Przerwała czytanie zamyśliwszy się. Matylda spojrzała na nią, cisnęły się jej do ust pytania, ale dała czas przyjaciółce na chwilę oddechu. A ona popatrzyła przez okno, jakby chcąc odnaleźć tam swoje wspomnienia.
- I co było dalej? – Matylda cicho zapytała. Ciepłe blade światło z lampki wiszącej nad stolikiem oświetlało jej dłonie.
- Nic nie było dalej, stchórzyłam i nie dokończyłam. Wyobraźnia mnie zawiodła, a poza tym nie wiedziałam, czy rzeczywiście powinno się stać to, do czego to wszystko zmierzało. – Po raz pierwszy tego wieczora uśmiechnęła się do siedzącej naprzeciwko niej przyjaciółki. – Zabrakło mi odwagi, by w ogóle napisać o tym.
- Ale według ciebie poszli do łóżka ze sobą czy nie? – Matylda zapytała.
- A jak myślisz? Chciałabyś, żeby tak się stało? – Odpowiedziała patrząc na nią z uśmiechem w oczach.
- Nie znam jeszcze zakończenia, bo właściwie w tym zakończeniu jest na pewno cały sens? –Zdziwiła się.
- Sens? – Zamyśliła się przez chwilę, próbując się zastanowić nad zadanym pytaniem. – Nie wiem…- cicho odpowiedziała…
 
 
**
Obudziła się nagle, przerażona wydarzeniami wczorajszego wieczora. Usiadła na łóżku, zastanawiając się, co powinna teraz zrobić. Wszystko poszło nie tak! I czuła ogromny wstyd za swoje zachowanie. Z ulgą jednak odetchnęła. Wstała i zaczęła się pakować. Postanowiła jednak, że pójdą dzisiaj na jeszcze jeden, krótki szlak. Ubrała się. A kiedy to zrobiła poszła go obudzić. Był już przygotowany. W milczeniu zeszli na śniadanie, nie odzywając się do siebie, jakby wstydząc się tego wszystkiego, co się wydarzyło, albo raczej, co się nie wydarzyło. Zdawali sobie jednak sprawę, że prędzej czy później będą musieli porozmawiać o tym, ale oboje odłożyli tę rozmowę na później. W ciszy także zjedli śniadanie i nawet gadatliwość Anny nie pomogła. Zdziwionym wzrokiem pytała się przyjaciółki, ale nie uzyskała odpowiedzi.
- Anno, dziękuję ci za wszystko – wstała od stołu i uścisnęła przyjaciółkę. – Odezwę się do ciebie wkrótce – uśmiechnęła się do niej serdecznie, dając tym do zrozumienia, że opowie jej o wszystkim przez telefon. Anna uśmiechnęła się do niej.
- Chodź, pomogę się wam spakować do samochodu. – Powiedziała tylko. A kiedy wszystko było już zrobione, uścisnęły się obie mocno, wsiedli do samochodu, uruchomiła go i powoli wyjechała z posesji machając do Anny.
- Pozwolisz, że pójdziemy przed wyjazdem stąd na jeszcze jeden szlak? – Zapytała go.
- Przecież wiesz, że chętnie pójdę. Poza tym, chyba musimy porozmawiać? – Popatrzył na nią spod oka.
- Tak, musimy. – Odpowiedziała, nie patrząc na niego.
Podjechali na parking i w milczeniu weszli na Siwą Polanę. Szli w ciszy, przez chwilę nie wiedząc, które z nich powinno zacząć. Weszli w Dolinę Chochołowską, by po trzech kilometrach iść wzdłuż potoku. Biła się z myślami, by w końcu samej zacząć rozmowę.
- Uwielbiam tę trasę, jest tu, jak wszędzie zresztą, taka błoga cisza i spokój. A przede wszystkim ten szum potoku. Aż nie chce się stąd w ogóle wyjeżdżać. – Powiedziała, zachwycając się oglądanymi widokami.
- A czy wrócisz tu jeszcze? – Zapytał.
- Nie wiem – cicho odpowiedziała. – To, co się wczoraj wydarzyło, albo raczej miało się wydarzyć najbardziej chyba zaważyło na tym, że dużo czasu upłynie zanim tu kiedykolwiek jeszcze przyjadę. – Powoli dochodzili do Polany Chochołowskiej, z której rozpościerały się widoki na dolomitowe turnie, szczyt Bobrowiec i Grześ. Znów między nimi zapanowała cisza. Skupili się na swoich myślach, wciąż nie wiedząc jak zacząć szczerą rozmowę, nie dostrzegając otaczającej przyrody. Nie umieli nawet popatrzeć sobie w oczy.
- Widzisz, przyjaźń polega na tym, że się nie robi takich głupot, jaką ja wczoraj chciałam zrobić. – zaczęła. – I dobrze wiem, że to byłby błąd.- popatrzyła na niego ze smutkiem, po raz pierwszy tego dnia bezpośrednio w jego ciemne oczy. Było w nich zakłopotanie.
- Nie chciałem, naprawdę nie chciałem tego wykorzystywać, choć bywają sytuacje, które wykorzystuję maksymalnie. Przyjaźń to nie miłość, to nie sex i dobrze o tym wiesz. – Powiedział robiąc się nagle zły.
- Wiem, ale chciałam zaryzykować i postawić wszystko na jedną kartę! – krzyknęła - Postawiłam i przegrałam… - cicho już, niemalże szeptem powiedziała - Już teraz wiem, co by było gdyby, wiesz? – Zatrzymała go, zmuszając, by popatrzył w jej oczy – Przepraszam cię, przepraszam, że jestem taka głupia! - Krzyknęła, przez chwilę patrząc na niego intensywnie, próbując coś wyczytać z jego oczu. – Wracajmy już, późno się robi, a mnie czeka jeszcze daleka droga do domu. – rozczarowana zakończyła nagle tę rozmowę, kierując się w drogę powrotną. Zapanowała między nimi zła cisza. Wrócili tą samą drogą, którą przyszli, nie odzywając się do siebie, nie podziwiając już przyrody. W ciszy wsiedli do samochodu. Poczuła, że wszystko straciło cały swój sens i radość z tego wyjazdu ulotniła się w mgnieniu oka.
Po kilku godzinach zajechali pod jego dom.
- Czy tyle warta jest twoja przyjaźń? – zapytała go, wyciągając z bagażnika jego plecak. Popatrzył na nią, jakby chciał coś powiedzieć, ale nie powiedział nic.
- Czy to znaczy, że to jest koniec? Nie odezwiesz się więcej do mnie? – zapytała jednak cicho. - Nie chciałam nigdy, by tak właśnie się to skończyło, ale wiem już, że tak musi być. Taka jest kolej rzeczy. Albo inaczej powiem, taką cenę przyszło mi za to zapłacić… – mówiła przez łzy, wiedząc, że to jest kilka ostatnich zdań, jakie przyszło jej wypowiedzieć do niego.
- Zdawałaś chyba sobie sprawę z tego, że tak właśnie może się to skończyć? – Zapytał zdziwiony i wciąż zły.
- To prawda, nigdy niczego sobie nie obiecywaliśmy, a nadzieja przecież jest zawsze durna, prawda? – Odwróciła od niego głowę.
- Tak, niczego nigdy tobie nie obiecywałem. Ty i ja to dwa inne światy. Przecież o tym wiesz. – Odpowiedział jej cicho. Złość go opuściła. Wiedział już, że pewnie więcej się nie spotkają.
- Przepraszam ciebie, ale muszę już jechać. – Odwróciła się i wsiadła do samochodu, resztkami sił zapaliła silnik. Nie zatrzymywał jej. Odjechała.
- To nie jest koniec i dobrze o tym wiesz…Ty także jesteś moimi niebieskimi migdałami…- powiedział szeptem w ślad za odjeżdżającym samochodem z lekkim uśmiechem na twarzy, jakby coś sobie postanowił…
 
 
*
- Niebieskie migdały. Każdy przecież jakieś ma…nie istnieją a jednak są w naszej głowie… – powiedziała cicho, odkładając ostatnie zapisane kartki. Matylda wzięła ją za rękę.
- Chodź, napijemy się czerwonego jak krew i mocnego jak miłość winka, na nasze smutki. A potem będzie już tylko lepiej…- zagarnęła przyjaciółkę, jednocześnie wyciągając ze stojaka ciemną butelkę Merlota.
 

Copyright © 2007 Eleuzis

O mnie   ::   Wierszowisko   ::   Opowiadania   ::   Edgar Allan Poe   ::   AKG
 

created: redF5