Zobacz:

Niebieskie migdały
Niebieska sukienka
 

Opowiadania - Niebieska sukienka

*
Na palcach podeszła do okna, jednocześnie zdziwiona tym, jakby mógł ją usłyszeć. Zobaczyła go z daleka i zadrżała. Nie miała ochoty widzieć się z nim akurat dziś. Postanowiła, że będzie udawać. Udawać, że jej nie ma. Była na niego zła i w ten sposób chciała go ukarać. Zadrżała jeszcze bardziej, kiedy zadzwonił do drzwi wynajętego mieszkania. „Nie, nie, nie! Nie dzwoń! Nie ma mnie!” – zasłoniła uszy rękami. Zaczęła kołysać się w przód i w tył. Jakby była małym, niekochanym dzieckiem. Jej serce chciało czegoś innego, pragnęło go zobaczyć, ale jej rozum podpowiadał całkiem na odwrót. „Cisza…Nareszcie upragniona cisza!” – powiedziała do siebie, ale nagle dzwonek rozdzwonił się z podwójną siłą.
- Magdaleno, otwórz te cholerne drzwi!!! Przecież wiem, że tam jesteś! – nagle zaczął w nie walić z całej siły. „O Boże! Co teraz? Przecież sąsiedzi usłyszą, wyjdą zaraz i co wtedy? Co ja mam robić?” – przestraszyła się. Podeszła na palcach do drzwi i spojrzała przez wizjer. „ O Boże, nie mogę go nie wpuścić! Musze natychmiast podjąć jakąś decyzję!” – przez chwilę zastanawiała się co zrobić. Wiedziała, że czas ucieka, że za chwilę drzwi obok otworzy sąsiadka, pani Kwiatkowska, która swoje wścibstwo wciśnie wszędzie, a potem cała kamienica będzie wiedziała, że ta spod czwórki nie chciała wpuścić swojego kochanka. „O matko kochana, co ja narobiłam?”. Nagle podjęła decyzję. Otworzyła je zamaszyście.
- I czego się tak wydzierasz? Musisz? – wściekle zapytała. A jego twarz rozjaśniła się szerokim uśmiechem i jak drzwi tak i on zamaszyście wszedł do jej małego mieszkanka.
- No co, musiałem cię jakoś namówić do otworzenia tych cudownych drzwi. Przecież wiem, że oszukujesz! – uścisnął ją, stojącą jak kłoda. Jeszcze chwila a pozwoli mu zrobić z nią wszystko, co tylko będzie chciał. „Nie może tak, nie da się. Musi to przerwać, natychmiast!” Wyrwała mu się z jego mocnego uścisku. Poszła do kuchni. Nie mając wyjścia poszedł za nią.
- Napijesz się herbaty? – zapytała jakby nigdy nic, uśmiechając się przy tym. Popatrzył na nią i pomyślał, że najchętniej zabiłby ją za ten jej spokój.
- Tak, po proszę. Ale tej twojej specjalnej. – przyrządzanie herbaty stanowiło dla niej cały rytuał, dzięki czemu miała sporo czasu, by się zastanowić nad tym dziwnym związkiem – nie związkiem, jaki ich połączył. Zaczęła wspominać…

**
„Jak ja nienawidzę takich tłumów!” – pełna złości przebijała się do swojego działu w księgarni. „ Żeby w takim miejscu było tyle ludzi? Od kiedy w księgarniach jest tyle osób?” – dziwiła się coraz bardziej. Narastał w niej coraz większy gniew. „Znajdę tylko tę książkę i się stąd wynoszę. A potem pójdę na kawę do Bramy.” – postanowiła nagle, dochodząc do swojego działu. Przez chwilę szukała książki, dla której męczyła się pośród tego tłumu. Obok niej stanął mężczyzna. On również szukał tutaj czegoś. A przecież te książki nie należały do najtańszych i najczęściej tu właśnie było zawsze pusto. „Jest! Tego właśnie mi trzeba” – znalazła swoją książkę i wyciągnęła rękę, by sięgnąć po nią. W tej samej chwili dłoń mężczyzny sięgnęła po to samo. Spotkali się dłońmi a ona ze złością popatrzyła na niego.
- I co teraz? Nie ma drugiego egzemplarza… – powiedziała, kierując wzrok prosto na mężczyznę.
- Nic teraz, na pewno ja ją kupię, bo jej potrzebuję, a co pani zrobi to już pani sprawa. – powiedział do niej, wzruszając ramionami i nie zwracając na nią uwagi, mocno trzymając książkę.
- O nie, nie pozwolę na to! – stwierdziła, trzymając ją razem z nim. – Nie po to przebijałam się przez te tłumy, by teraz zrezygnować z tego zakupu! To ja ją kupię i nie obchodzi mnie, co pan zrobi. – powiedziała ze złością, parafrazując jego słowa. Popatrzyli na siebie w taki sposób, jakby chcieli się zabić, nie mogąc się tylko zdecydować, jakim narzędziem to zrobią.
- No to pat, ja nie zrezygnuję, pani też nie zrezygnuje. Licytujmy w takim razie. – zaproponował nagle, nagle się do niej uśmiechając.
- Licytujmy? – roześmiała się sarkastycznie – A co tu licytować? Ale faktycznie, musimy się jakoś porozumieć, ponieważ ja też tę książkę naprawdę potrzebuję i to pilnie bardzo. A pan zdaje się też nie wykazuje chęci zrezygnowania. – zastanowiła się przez chwilę. – A może by tak pan poszedł do innej księgarni, co? A ja spokojnie będę mogła ją wziąć… – zaproponowała.
- Skoro pomysł na licytację pani się nie spodobał, a ja niestety, ale nie mam czasu na jeżdżenie po innych księgarniach, więc musimy w takim razie ustalić priorytety. Do czego jest pani potrzebny akurat ten tytuł? – zapytał, wciąż patrząc w jej oczy. Zastanowiła się nad właściwą odpowiedzią.
- Widzi pan, dostałam bardzo pilne zlecenie i muszę użyć programu, o którym nie mam zielonego pojęcia. A żeby w szybkim, a raczej w ekspresowym tempie nauczyć się go, potrzebuję właśnie tej książki. No, a do czego jest potrzebna panu? – zapytała poważnym tonem. Dla niej to nie były żarty.
- No ja mam podobny problem, jak pani. Proponuje zrobić tak, pozwolę pani kupić tę książkę pod jednym warunkiem… - zawiesił głos, delikatnie się uśmiechając.
- Oh, dziękuję bardzo za łaskawość. Nie spodziewałam się, że dostanę od pana takie pozwolenie – powiedziała sarkastycznie – Ale zanim roześmieję się panu prosto w twarz, niech się dowiem, co to za warunek? – uśmiechnęła się złośliwie.
- Po pierwsze pójdziemy na kawę, a po drugie…
- Ale to będą już dwa warunki! – roześmiała się, przerywając mu – Ale słucham, co ma pan jeszcze do dodania? – speszył się lekko, jakby zawstydził się swojej bezczelności.
- No cóż, ma pani rację, to będą dwa warunki. Myślę jednak, że warte rozpatrzenia przez panią. Otóż, moim drugim warunkiem jest, byśmy razem po prostu popracowali…- nieśmiało spojrzał na nią. Zaskoczyło ją to. Przez chwilę patrzyła na niego, nie mogąc uwierzyć, że on mówi to poważnie.
- Pan chyba żartuje, prawda? To jest jakiś absurd! – roześmiała się nagle, jak z dobrego żartu. Nagle zamilkła przyglądając się jemu. Mierzyli się wzrokiem, ona jakby chciała się upewnić, że jednak nie mówi poważnie, on, żeby jej pokazać, że naprawdę nie żartuje.
Podobał się jej. Był od niej sporo wyższy, ale nie na tyle, by czuć się przy nim niepewnie. Ubrany w dobrze skrojony garnitur, od razu widać, że szyty na miarę, w modnych bucikach. Włosy też krótko przystrzyżone na odpowiednią długość. Zresztą nie pasowałyby mu dłuższe. I te jego dłonie, długie, smukłe palce, zakończone przyciętymi paznokciami, widać od razu, że facet dba o siebie. Sprawiał, że czuła się przy nim bezpiecznie. Tak, od razu to zauważyła. Choć rozum podpowiadał jej, że niezbyt bezpiecznie jest umawiać się gdziekolwiek z obcymi mężczyznami. Wahała się. Nie wiedziała, co ma zrobić.
- No dobrze – postanowiła nagle – To co, najpierw kawa, czy wspólna praca? – zapytała, nieśmiało, spojrzawszy na niego. – Czy może połączymy obydwie te przyjemności? – uśmiechnął się do niej szeroko.
- Wiedziałem, że jest pani rozsądną kobietą i w końcu się pani zdecyduje. Myślę, że najpierw pójdziemy na kawę, musimy się przecież odrobinę poznać, żeby móc razem pracować, prawda? – kiwnął protekcjonalnie głową. – Ale pozwoli pani, że ja zapłacę za tę książkę? – zaproponował.
- Dobrze, niech będzie, niech już ta książka będzie pana. – zgodziła się, puszczając z rąk książkę, którą cały czas razem trzymali. – To gdzie pójdziemy na tę kawę? Ja proponuję pójść tutaj, niedaleko, do Bramy. Jest w niej miło i sympatycznie, i dość przytulnie…
- Nie ma sprawy, może być ta Brama. Co prawda nie znam jej, ale mi to nie przeszkadza.
Popatrzył na nią z ciekawością. Nie była brzydka, ale też nie była pięknością, miała w sobie to coś właśnie, co jemu zawsze się podobało w kobietach, delikatność dziecięcej urody, choć widać było, że jest dojrzałą kobietą. Miała coś w oczach, co go niepokoiło a jednocześnie powodowało, że czuł się bezpiecznie. Była zadbana. Ubrana w całkiem zgrabny kostium, choć miał wrażenie, że niezbyt dobrze się w nim czuje, sprawiała wrażenie, że go nawet nie lubi. Był jej ciekaw. Był naprawdę ciekaw stojącej naprzeciw niego kobiety. Czuł, że musi ją poznać. A patrząc prosto w jej oczy odnosił wrażenie, że wszystko dokoła zielenieje, przestaje mieć jakiekolwiek znaczenie. Coś było takiego w tych jej oczach, że nie można było przejść obojętnie obok niej. Pierwszy raz zdarzało mu się coś takiego. Był ciekaw jak to się dalej rozwinie. Stąd pewnie pomysł na tę kawę i potem na tę śmieszną propozycję wspólnej pracy. Sam siebie zaskoczył, ale potem był ciekaw jej reakcji. I chyba się nie zawiódł. Była odważna, musiał jej to przyznać. Nie wyglądała na kobietę, która umawia się z obcymi facetami. Ciekaw był, dlaczego zgodziła się na tę kawę. Na pewno nie omieszka się o to zapytać…

*

Zadziwiał wciąż sam siebie. Nie potrafił się z nią rozstać. Przyciągała go jak magnes. Nie wiele o niej wiedział, nie chciała mówić o sobie, o swoim życiu. Wiedział tylko, że ma małą córkę. Czasem odczuwał pragnienie, by stać się ich częścią, ale ewidentnie ona odsuwała go na bezpieczną odległość, jakby bała się takiej bliskości. Nie wiedział, czy ma męża, czy może jakiegoś bliższego przyjaciela, nic nie wiedział o ojcu dziecka. Ale wiedział, że chce z nią być. Wiedział, że ona chce spotykać się z nim. Przynajmniej teraz. Między nimi był prosty układ. Są razem, dając sobie po prostu odrobinę przyjemności. Układ bez zobowiązań. Żadnych obietnic, żądań, czy próśb. Ale jemu zaczynało to nie wystarczać.
Być może chciał czegoś więcej, ale musiał zdusić w sobie wszystkie tego typu odczucia. Czuł, że jest skurwysynem, bo pomimo tego, że uwielbiał z nią spędzać czas, to planował swój ślub. Ale przecież nie z nią. Ona o tym jeszcze nie wiedziała i nie zamierzał jej o tym mówić, przynajmniej na razie. Ona dawała mu to, czego pragnął. On dawał jej to, czego ona pragnęła. Nic skomplikowanego. Czasem tylko odnosił wrażenie, że zbliża ich do siebie coś znacznie ważniejszego. Przynajmniej on tak czuł. Ona nie dawała mu właściwie żadnej szansy na cokolwiek innego. Tak miało być i już. Nie wydzwaniała do niego wieczorami, nie pojawiała się nigdy w nieoczekiwanych miejscach, tych miejscach, w których mogli się całkiem przypadkiem spotkać. I tak miało być, tak było dobrze. Dla nich obojga.
Ale któregoś dnia, wszystko się zmieniło. Nagle. On się zmienił. I wtedy już nie wiedział, co ma zrobić, co wybrać. Przygotowania do ślubu, jego ślubu ruszyły pełna parą. Wszystko już było przygotowane. Co prawda czuł olbrzymie wątpliwości, czy kobieta, którą wybrał to właśnie ta, ale nie umiał się już wycofać. A może wtedy właśnie pokazał, jak wielkim jest tchórzem? Sam już nie wiedział. Postanowił, że razem z Magdaleną wybierze się w krótką podróż. Jakiś taki wypad weekendowy. Ostatni raz. Obiecał sobie, że wtedy jej powie, że za kilka dni się żeni, że to już koniec ich dziwnego związku.
Oprowadzała go po wszystkich zakątkach miasta, znanych tylko jej. Dowiedział się, że tu się wychowała, nad tym morzem. Jej ukochanym. Zadziwiała go coraz bardziej. Pierwszy chyba raz tak bardzo się przed nim otworzyła. A on miał okazać się łajdakiem nad łajdakami. Ale musiał, musiał być z nią szczery. Te kilkanaście godzin walki samego ze sobą, nie pozwalało mu się cieszyć tak bardzo upragnioną bliskością. I tak namiętnie się z nim kochała, jakby był dla niej najważniejszy. Czasami miał wrażenie, że oddawała mu nie tylko swoje ciało, ale i duszę. Coś, czego pragnął zawsze. I to właśnie za chwilę miało się skończyć…

*

- Czujesz, jak bardzo szum morskich fal uspokaja? – zapytała wtulając się w niego. Przymknęła oczy wsłuchując się w ten szum. Popatrzył w dal, nie wiedząc, co powiedzieć. Odwrócił ją do siebie.
- Tak, uspokaja… Będę pamiętał te chwile do końca życia, bo są dla mnie czymś wyjątkowym – cicho wyszeptał jej do ucha. Było coś niepokojącego w jego głosie. Popatrzyła nie niego.
- Mam wrażenie, że coś jest nie tak…Coś się stało? – zapytała z niepokojem. Popatrzył na nią ze smutkiem. Zaczynał się denerwować. Nie wiedział, jak ma powiedzieć to, co musiało paść z jego ust.
- Magdaleno, posłuchaj… - niepewnie zaczął. Wyrwała mu się z ramion, czując, że to nie będą miłe dla niej słowa. – Muszę ci to powiedzieć, po prostu muszę, bo nie mogę cię dłużej oszukiwać… - zaczynała się denerwować. Patrzyła nie niego nieufnie, skupiając na nim uwagę.
- No mów wreszcie, nie trzymaj mnie w takiej niepewności – uśmiechnęła się nerwowo. – Powiedz, o co ci chodzi?
- Chcę ci powiedzieć, że za dwa tygodnie biorę ślub…- popatrzył na nią nieśmiało. Zamurowało ją. Stała oniemiała. Nie wiedziała, co ma powiedzieć. Patrzyła tylko na niego ze zdziwieniem w swych zielonych ogromnych oczach. Odebrało jej mowę.
- Ty chyba sobie teraz ze mnie kpisz … – zdołała wyksztusić cichym głosem.
- Przepraszam ciebie, ale musiałem ci to powiedzieć, nie chciałem ciebie oszukiwać. Przecież wiesz, co nas łączyło, wiedziałaś, że to nie jest sytuacja na zawsze… - zaczął jej tłumaczyć, jakby chciał się usprawiedliwić.
- Ty łajdaku! – krzyknęła – Jak mogłeś spotykać się ze mną, mając kogoś innego!? – nagle odzyskała głos. Była wściekła, że oszukał ją w taki sposób. – Jak mogłeś? – cicho już powiedziała. – Jesteś nie tylko nie w porządku wobec mnie, ale wobec swojej przyszłej żony! Pomyślałeś o tym, kiedy ze mną się pieprzyłeś!? – znów krzyknęła, chcąc swoją wulgarnością uciszyć narastający w niej ból.
- Nie mów tak, proszę cię, przecież wiesz, że dla mnie to nie było pieprzenie się! - mówił z przykrością w głosie.
- A co to było? Powiedz mi, co to według ciebie było? A z nią, też się pieprzyłeś? Wracałeś ode mnie i szedłeś do niej? – pytała urażona do granic możliwości. Zranił ją najboleśniej, jak tylko mężczyzna może zranić. Nie odpowiedział jej na to pytanie, tym samym dając jej do zrozumienia, że nie była jedyna. Jej ramiona opadły w bezradnie. Odwróciła się na pięcie i poszła w kierunku pensjonatu, w którym się zatrzymali.
- Magda, poczekaj, proszę! – krzyknął za odchodzącą kobietą. Wiedział, czuł, że nie mógł jej bardziej zranić, niż w tej chwili. Chciał ją jakoś przeprosić, ale wiedział, że tego się już nie da zrobić. Podbiegł do niej, szli w milczeniu przez chwilę.
- Co teraz? – cicho powiedziała. Poddała się tej sytuacji. Nie chciała o niego walczyć, a może nie było o kogo? Zabolało go to trochę, że nawet nie próbowała tego, ale z drugiej strony chyba ją rozumiał.
- Teraz? Nie wiem, co teraz…- odpowiedział. Dochodzili już do pensjonatu.
- Ale ja wiem, teraz zapakujemy się do samochodu i wrócimy do domów. Swoich domów. A potem będę udawać, że nigdy ciebie nie spotkałam. – powiedziała z nagłą pewnością w głosie. Zniknęła już zagubiona i bezradna kobieta, a co najważniejsze rozłoszczona kobieta. Popatrzył na nią z podziwem, że nie robiła mu awantury, że nie domagała się rzeczy niemożliwych. Ale nie zdawał sobie sprawy, ile ją to kosztowało. Swoje uczucia i emocje schowała głęboko, odstawiając to wszystko na bok, na odpowiedniejszą chwilę, na wtedy, kiedy będzie już sama i będzie mogła w spokoju popłakać.
Ruszyli spod hotelu, nie rozmawiając ze sobą przez dłuższą chwilę. Pod wieczór dotarli do miasta. Na pożegnanie wyciągnęła do niego drżącą rękę, w ten sposób zdradzając, że taka obojętna wcale nie jest.
- Z mieszkania, oczywiście, zrezygnuję, bo chyba nie ma potrzeby dalej go wynajmować, prawda? – cicho powiedziała, kiedy uścisnęli już sobie ręce.
- Tak, zrezygnuj. – odpowiedział – Proszę cię, nie miej do mnie żalu. Kiedyś może ci to wytłumaczę – cicho powiedział.
- Nie sądzę – z twardością w głosie odpowiedziała. – Żegnaj. I życzę ci powodzenia! – krzyknęła już z samochodu. Pojechała do swojego domu, ruszając z piskiem opon. W ten sposób pokazała, jak bardzo jest wściekła. I pędziła tak przez miasto, przekraczając wszelkie możliwe ograniczenia prędkości, jakby chciała w ten sposób rozładować swoją złość…

*

- Proszę, to twoja herbata. – postawiła dwa kubki na stoliku w kuchni. Onieśmieleni nagłą swoja obecnością. Nie wiedziała, co ma mu powiedzieć. On też nagle stracił rezon. Czuli się bardzo niezręcznie.
- I co, będziemy tak milczeć teraz? – zapytała nieśmiało uśmiechając się do niego.
- Możemy, chociaż raz pomilczeć. Ostatnim razem dużo między nami padło słów, nie sądzisz? – zapytał, biorąc w rękę kubek z gorącym napojem. Popatrzyła tylko na niego, nie odpowiadając.
- Jak tam twoje małżeństwo? – zapytała znienacka, zdziwiona, że może ją to w ogóle interesować. A przecież wcale ją to nie obchodziło.
- Nie układa się nam. – cicho powiedział. – Magda, tęskniłem za tobą. – nagle dodał.
- Nie masz prawa za mną tęsknić! – powiedziała zła. I jednocześnie złoszcząc się na siebie, że okazuje mu jakiekolwiek uczucia. Dotknął jej ręki, pieszcząc jej palce. Jej serce zaczęło mocniej bić. „Muszę coś zrobić, bo za chwilę stracę panowanie nad sobą” – pomyślała.
- Nie masz prawa mnie dotykać! – głośno powiedziała, zabierając dłoń. Ale błysk w oku ją zdradził.
- Proszę cię, nie odrzucaj mnie teraz, właśnie teraz. Potrzebuję cię… – cicho powiedział do niej. Popatrzyła mu prosto w oczy. I to był jej błąd. Nie powinna była przede wszystkim patrzeć mu w oczy, bo czuła, że się rozpływa w uczuciu do niego, którego wcale nie chciała. Z każdą sekundą czuła, że będzie jego, bez względu na konsekwencje. Że chce być w jego ramionach, choćby zaraz miał skończyć się świat. Że za chwilę stanie się to, czego nie chce, choć bardzo tego pragnie. Tak, pragnie go całą sobą. I on to wyczuł…
Leżeli spleceni w uścisku. Wyczerpani. Szczęśliwi, że znów dane im było to przeżyć. Uśmiechała się zadowolona. Nie zamieniłaby tej chwili na żadną inną. Delikatnie ją pocałował w czoło. Uwielbiała, kiedy całował ją właśnie w ten sposób.
- Co teraz będzie? – cicho powiedziała. Przez chwilę się zastanawiał. Tak naprawdę nie wiedział, co ma jej powiedzieć. Właściwie nawet tego nie planował. Nie sądził, że to spotkanie skończy się właśnie tak. Chociaż może powinien był to przewidzieć? Wiedział jak bardzo na nią działał, wiedział, że pomimo jej złości i rozgoryczenia, uwielbiała jego pocałunki, uwielbiała jego pieszczoty, że to było dla niej to coś. Nie wiedział, że nie zrezygnowała z niego. Udowodniła mu jednak, że nic poza nim nie ma znaczenia. Pochlebiało mu to, mile łechtało jego męską próżność. Nie wiedział, co będzie dalej, nie wiedział, jak się to wszystko skończy. A przede wszystkim czym. Wiedział jednak, że na pewno jakoś się to zakończy, nie chciał teraz o tym myśleć. Chciał myśleć tylko o niej.
- Cicho, nie myśl teraz o tym, to nie jest ważne. Skup się na mnie lepiej – i znów ją pocałował. Chciał, by ten wieczór się nie skończył. Chciał jej dać dzisiaj wszystko. I ona brała jakby chciała go takiego właśnie zapamiętać. Czas, miejsce nie miało dzisiaj znaczenia…

*

„To będzie ostatni nasz wieczór” – pomyślała, przygotowując się do spotkania. „To będzie ostatnia nasza noc, a potem pozwolę mu odejść. Zażądam, by odszedł” – wyciągnęła z szafy niebieską sukienkę, którą tak lubił, postanawiając z całą siłą swojego charakteru, że tak właśnie zakończy się ich związek. „ Tak dłużej nie może być, nie zniosę już więcej jego powrotów do żony. Nienawidzę jej za to, że go może mieć, a ja nie. Nienawidzę!” – powtarzała uparcie ubierając niebieski stanik i zakładając sukienkę. Nie założyła oprócz tych dwóch rzeczy nic więcej. Wiedziała, że jego to rozpali do białości. Tego właśnie pragnęła. Chciała, by jej pożądał, jak nigdy dotąd. „To będzie dla niego odpowiednia kara” – uśmiechnęła się do siebie, zadowolona z osiągniętego wyniku. Z zadowoleniem popatrzyła na siebie w lustro. Wiedziała, że to, co ma na sobie podziała na niego odpowiednio. Chciała być dzisiaj wyuzdana i wiedziała, że jej się udało. Wynajęła na ten cel pokój w hoteliku. Wszystko właściwie zaplanowała odpowiednio. Odpowiednie wino, odpowiednia atmosfera. Wszystko zgrane do ostatniej chwili. Nawet jej odejście było skrupulatnie zaplanowane. Wiedziała, że jej się to wszystko uda. Wiedziała, że tak właśnie musi być. Musi tak postąpić. Inaczej się po prostu nie da. To będzie jej zemsta. Słodka zemsta. Zaczęła odrobinę się denerwować, kiedy zbliżała się godzina wyjścia z domu. „Poradzę sobie, poradzę” – powtarzała, jakby to była jej mantra. Wiedziała, że nadchodzi jej czas…
Wychodząc z pokoju, cicho zaczęła do siebie mówić wiersz, jaki kiedyś przeczytała…

„cichy hotelowy pokój
ja i ty
zmysłowo ściągam
niebieską sukienkę
w twoich oczach widzę
pożądanie…
…dziś będę dla ciebie
dziwką!

uwodzę cię i wiem
że za chwilę we mnie
utoniesz…
…rozchylam uda…
byś mógł mnie wziąć
tak jak lubisz
…silne ramiona mocno
mnie obejmują…
…moje paznokcie wbijają się
w twoją skórę –
to prezent dla twojej żony i…

i na koniec wykrzykuję…
…innego imię…

Wiedziała, że wygrała. Tylko, dlaczego nie czuła żadnej z tego satysfakcji? Łzy same zaczęły płynąć z jej oczu…To był koniec wszystkiego…
 

Copyright © 2007 Eleuzis

O mnie   ::   Wierszowisko   ::   Opowiadania   ::   Edgar Allan Poe   ::   AKG
 

created: redF5